Στις 17 Μαρτίου 1821, οκτώ ολόκληρες ημέρες πριν από την «επίσημη επέτειο», οι περίπου 12.000 Μανιάτες πολεμιστές κήρυξαν το πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ξεκινώντας από τον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην Αρεόπολη.
Η σημαία των επαναστατών ήταν λευκή με γαλάζιο σταυρό στη μέση. Στην επάνω πλευρά έγγραφε : <<ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ>> ΝΙΚΗ και όχι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, γιατί η Μάνη ήταν πάντα Ελεύθερη, ενώ στη κάτω πλευρά είχε αναγραφεί το αρχαίο και ένδοξο: <<ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ>>.
Στις 22 Μαρτίου 1821 οι επαναστάτες συγκεντρώνονται στη Καρδαμύλη και μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, ξεκινούν για τη Καλαμάτα.
Στις 23 Μαρτίου 1821, κατά τη κατάληψη της Καλαμάτας, οι περισσότεροι αγωνιστές ήταν Μανιάτες. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα η Μάνη πρόσφερε χρηματική και στρατιωτική βοήθεια, έδωσε αρχηγούς και περίφημους αγωνιστές, με επικεφαλής την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων.
Ιστορική είναι η μάχη της Βέργας, όπου ο Ιμπραήμ ακούγοντας το νέο «Μολών Λαβέ», από τους Μανιάτες, χάνει τα 2/3 του στρατού του, ενώ τον κατατροπώνουν και οι γυναίκες του Δυρού που με δρεπάνια και ξύλα, τον πετούν στην θάλασσα, στη προσπάθειά του για απόβαση.
Οι μάχες αυτές και η μετέπειτα ξεχασμένη μάχη του Ιστορικού Πολυαράβου, του χωριού όπου τον Αύγουστο του 1826 κατατροπώθηκαν οι στρατιές του Ιμπραήμ, διατήρησαν και έσωσαν την Επανάσταση από σίγουρο ναυάγιο…
Με τις πρώτες προσπάθειες του Καποδίστρια και αργότερα του Όθωνα να ανασυντάξουν σε ενιαίο κράτος τις απελευθερωμένες περιοχές, οι Μανιάτες αντέδρασαν στη διοικητική και οικονομική αφομοίωσή τους με το υπόλοιπο Ελληνικό κράτος.
Βρέθηκαν αντίθετοι και αρνήθηκαν να υποταχτούν στην εξουσία της κυβέρνησης, αντιστάθηκαν και νίκησαν τους Βαυαρούς που είχαν σταλεί για να επιβάλουν τις θελήσεις της κυβέρνησης. Τελικά όμως επήλθε ένας συμβιβασμός και η Μάνη ειρήνευσε, ενώ σιγά – σιγά μετά το 1863, άρχισαν να προσαρμόζονται.
Άλλωστε και ο ισχύον διοικητικός διαχωρισμός μόνο τυχαίος δεν ήταν….
Η Ιστορία της Μάνης, πού τόσα πολλά έπαθε και πρόσφερε, αποτυπώθηκε στο τοπίο της με κάστρα, χωριά με κλειστά σπίτια-πύργους (τα Πυργόσπιτα), Χριστιανικές Εκκλησίες του 9ου,10ου και 11ου αιώνα, από τις αρχαιότερες στην Πελοπόννησο κ.α.
Χτισμένα σχεδόν όλα τα κτίσματα με πέτρα, τονίζουν τη λιτότητα και την αγριάδα του τοπίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου